چرا پدیده‌ی کلش ‌آو کلنز را باید جدی گرفت

جلال افشار(روزنامه‌نگار)| دردهه‌ی ۶۰، آتاری چراغ‌خاموش اما به سرعت تبدیل به سرگرمی خیلی از بچه‌های آن دوران شد. ما از فرط بازی با آن بارها دسته‌های خلبانی معروفش را می‌شکستیم و به هزار دوز و کلک خانواده را راضی می‌کردیم تا به جایی مثل پشت شهرداری برویم و دسته‌ی جدید بخریم. آن وقت‌ها کسی دنیای بازی‌ها را جدی نمی‌گرفت؛ شاید تا وقتی سن‌مان هنوز دو رقمی نشده بود ساعت‌ها پای بازی نشستن، آن‌هم با دستگاه‌هایی که سال به سال تغییر می‌کردند، کاملا موجه بود. ولی هرچه سن و سالمان بالاتر می‌رفت، دیگران ما را جدی‌تر در نظر می‌گرفتند و به خیالشان دنیای بازی هم که هیچ‌وقت نمی‌توانست جزو مقولات اصلی زندگی‌مان باشد. زمان خیلی زود گذشت؛ حالا که دیگر سرمان به زندگی حسابی گرم شده و مثل آن روزهای رویایی، ساعت‌های پیاپی پای بازی‌ها نمی‌نشینیم، سازندگان دنیای موبایل شگفتی جدیدی برایمان رو کردند. اولش دیگران همان واکنش قدیم را داشتند، همان جدی‌نگرفتن‌های قدیم. ولی این یکی توپش حسابی پر است و معلوم نیست چه اکسیر جادویی در آن نهفته است که هر نوع و مدلش عالم‌گیر می‌شود. نمونه‌اش همین کلش ‌آو کلنز که مدت‌هاست شب و روز را از همه گرفته، اما باز هم مساله این‌جاست که هنوز هستند کسانی که با وجود این همه همه‌گیری نتوانستند متوجه این واقعیت شوند که دنیای بازی‌ها وجود دارد و اصلا آن چیزی نیست که عده‌ای بچه‌ی چندساله دور هم باشند و برای سرگرمی نهایت یک دسته‌ی آتاری را بشکنند. کلش ‌آو کلنز و بازی‌های مشابه آن صنعتی هستند که در کنارشان ده‌ها شغل مختلف ایجاد می‌شود؛ از ساخت اسباب‌بازی‌های مرتبط با شخصیت‌ها تا نیروهای متخصص شبکه‌ی سرور‌ها. تازه اینجا صحبت از بازی‌های سبک کلش ‌آو کلنز است، بازی‌های دیگری که از روی آن‌ها فیلم یا انیمیشن ساخته می‌شود، خودشان دنیای دیگری هستند. آمار عجیب‌وغریب کلش ‌آو کلنز امروز ثابت می‌کند نفوذ این بازی تا اعماق لایه‌های مختلف جامعه رفته است. چندی پیش بود که تصویری در اینترنت دست به دست می‌شد، تصویری از یک قهوه‌خانه که مسؤول آن بنری نصب کرده بود و در آن هشدار داده بود کسانی که برای کشیدن قلیان آمده‌اند درباره‌ی کلش ‌آو کلنز صحبت نکنند. نمی‌توان از روی یک تصویر قضاوت کرد، اما فقط یک پیاده‌روی یک ساعته در سطح شهر کافی است تا متوجه شوید از چه پدیده‌ای صحبت می‌کنیم. این‌که کلش ‌آو کلنز از مدرن‌ترین طبقات جامعه تا قلب یکی از بخش‌های به شدت سنتی شهر رسوخ کرده، شاید هشداری باشد، برای کسانی که نمی‌خواهند یا دوست ندارند، دنیای بازی‌های ویدئویی را جدی بگیرند،. آنهایی هم که جدی گرفته‌اند گاهی تصمیم‌هایی می‌گیرند که زیاد با این فضا تناسبی ندارد. آن وقت می‌رسیم به آن مثال معروف ورزشی‌ها که اصلا کسانی تصمیمات دنیای بازی را می‌گیرند یک بار دسته‌ی آتاری دسته‌شان بوده؟